เพื่อน ตอนที่ 4 : เส้นทางจากประตูโรงเรียนก่อนขึ้นรถวัดทุ่ง Ep.1

เพื่อน ตอนที่ 4 : เส้นทางจากประตูโรงเรียนก่อนขึ้นรถวัดทุ่ง Ep.1

   แค่ชื่อตอนผมเองก็สนุกแล้วครับ เพราะเส้นทางนั้นช่างยาวไกล บางครั้งคุณอาจต้องใช้เวลาถึง 3 ช.ม. จากประตูโรงเรียนไปขึ้นรถวัดทุ่ง(รถโดยสารประจำซอย) 
   ...เมื่อตัวเลขจากนาฬิกาดิจิตอลยี่ห้อ G-Shock รุ่นล่าสุด สนนราคาถึง 4,500 บาท บนข้อมือของลิง เด็กหนุ่มผู้มีอันจะโชว์เพราะว่ามีอันจะกิน บ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลา 15:10 น.มันหมายถึงเวลาที่พวกตัวแสบห้อง 3 อย่างพวกเขาจะได้เป็นอิสระภาพ จากตัวหนังสือ ตัวเลข ปากกา ดินสอ ไม้บรรทัด ฯลฯ สิ่งแรกที่พวกเขาและลิงมุ่งหน้าไปหาก็คือ ร้านโชว์ห่วยหน้าโรงเรียน ร้านแรกอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียน ลิงมักจะหงุดหงิดเสมอเมื่อมายืนเลือกขนมที่ร้านนี้เพราะมันเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่มารอขึ้นรถกลับบ้านทางถนนอ่อนนุช แน่นอนครับว่ารถที่เป็นความหวังของลิงและพวก รวมทั้งเด็กนักเรียนทุกคนที่นี่ก็คือ รถวัดทุ่ง คราใดที่มันคืบคลานมาถึงจุดนั้น นักเรียนทั้งหมดก็จะเฮโลกันขึ้นไปบนรถคันนั้น ลิงและพวกมองมันอย่างเอือมระอา มันช่างไร้ซึ่งความสะดวกสบาย อึดอัดและเร่าร้อน...

   ...ลิงคิดในใจว่ามันไม่คู่ควรกับเขาเอาเสียเลย ทำไมเขาจะต้องเอากระเป๋านักเรียนของ Nike ราคา 2,200 ของเขา ไหนจะรองเท้าบาสของ Air Jordan สีดำ-แดงที่เขาสวมอยู่ ขึ้นไปเบียดเสียดยัดเยียดในที่ๆมีทั้งกลิ่นเหงื่อเหม็นๆ และฝุ่นควันสกปรกซึ่งเสี่ยงต่อการที่ Air Jordan ของเขาจะถูกปองร้าย จากไอ้พวกนันยาง หรือบีเอ็มเทอร์โบถูกๆ(อย่างดีหน่อยก็โซดาโต้เห่ยๆ) ใช่แล้ว! เขาจะต้องเดินสวนทางขึ้นไปทางที่รถมันมา เพื่อที่ว่าจะมีที่นั่งริมบันไดดีๆ ทำให้ผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยแสนเข็ญจากการเรียนหนังสือ และปลอดภัยต่อ Air Jordan ของเขา นำพาตัวเขาและเพื่อนๆที่รักไปยังที่นอนอุ่นที่ๆบ้าน ลิงและพรรคพวกออกเดินทางไปในทันที แต่ทว่าเส้นทางนี้มีผู้คนมากมายเหลือเกิน เพราะคงไม่ใช่เขาคนเดียวซะแล้วที่มีความคิดฉลาดหลักแหลม ว่าแล้วลิงจึงนำกองกำลังผู้หิวโหย ประกอบไปด้วย หลง ขรึม จุ๊น โจ๊ก โภช และท็อป ข้ามถนนมายังหน้าประตูโรงเรียนอีกครั้งเพราะเขาคิดแล้วว่าฝั่งนี้ผู้คนหนาแน่นน้อยกว่าฝั่งโน้นมาก จากนั้นพวกเขาจึงมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย จากจุดนั้นมาได้ราว 10 เมตร (เท่านั้น) ก็ถึงจุดพักของกองกำลังผู้หิวโหย... 

   ...มันคือร้านโชว์ห่วยอีกร้านซึ่งดูมีฐานะกว่าร้านแรกนิดหน่อย เจ๊เจ้าของร้านนั้นมีเป็ปซี่แช่เย็นเป็นวุ้นๆรอพวกเขาทุกๆคน ขนมนมเนยแล้วแต่ใครจะสรรหาได้ในร้านเจ๊ ขนมยอดฮิตของกองกำลังผู้หิวโหยนั่นคือ ถั่วเหลืองหลอด มันๆเค็มๆดี กินกับเป็ปซี่วุ้นๆ โอย..เราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ เจ๊เจ้าของร้านก็ยิ้มอย่างพอใจ คิดดูสิ ถั่วเหลืองหลอด หลอดละ 2 บาท แล้วพวกเขามีตั้ง 7 คน กินคนละ 2 ห่อคิดเป็นเงิน…โอ้โห!! เจ๊ได้ตั้ง 28 บาทเข้าไปแล้ว นี่ยังไม่รวมค่าเป็ปซี่เลยนะเนี่ย โจ๊กซดเป็ปซี่ขวดแรกหมดไปจึงเปิดขวดที่สองทันที ด้วยความที่กลัวเพื่อนแย่งจึงแกล้งอารมณ์ดี ร้องเพลงของ ดร.คิดส์ ออกมาว่า “ไม่เกี่ยวกับใครซักคน….” หลงร้องท่อนต่ออย่างเข้าขากันทันทีว่า “มันเกี่ยวแค่เราสองคน……” ว่าแล้วก็ทิ่มหลอดของตนเข้าไปในขวดเป็ปซี่ขวดใหม่ของโจ๊ก……..ซูดดดดดดด….หลงดูดเป็ปซี่แบบไม่เกรงใจ(ก็เราเพื่อนซี้อยู่แว้ว) โจ๊กคิดในใจว่าถ้าเป็ปซี่ขวดนี้หมดน่าจะเอาเก็บไว้ฟาดกบาลไอ้หลงซักทีสองที! แล้วค่อยให้มันจ่ายตังค์ 

   ...ร้านนี้เคยเป็นที่ปรับทุกข์ให้ขรึมมาแล้วเมื่อครั้งน้องหยิกพูดไม่เข้าหู ขรึมก็มานั่งซด สปายไวน์คูลเลอร์ คนเดียวจนโจ๊กที่วิ่งตามมาปลอบขอมันกินไม่ทัน ตอนนี้กองกำลังผู้หิวโหยได้เปลี่ยนชื่อใหม่ว่าหน่วยเคลื่อนที่ด้วยเสียงเพราะต่อไปนี้มันอิ่มแล้วและจะแย่งกันพูดไม่มีใครฟังใคร แม้แต่สาวๆที่เดินห่างถึง 5 เมตรยังต้องกรี๊ด….และแหกปากไล่ด่าด้วยความรำคาญ หลังจากนั่งทานของว่างกันเต็มหน้าร้านเจ๊เป็นเวลาสัก 20 นาทีเห็นจะได้ จุ๊นจึงออกความเห็นว่าเราควรออกเดินทางกันต่อได้แล้ว แต่ก่อนจะเดินทางต่อไป ลิงมองเข้าไปในร้านข้างๆ ใช่แล้ว! มันคือร้านเครื่องเขียนของอาแปะที่เต็มไปด้วยเครื่องเขียนนิดหน่อยประมาณสัก 20 เปอร์เซ็นต์ ของเล่นประมาณ 10 เปอร์เซ็น ที่เหลืออีก 70 เปอร์เซ็นต์คือหนังสือการ์ตูนให้เช่า เยี่ยมเลย! หาหนังสือการ์ตูนอ่านกันดีฝ่า แล้วหน่วยเคลื่อนที่ด้วยเสียงก็บุกเข้าร้านอาแปะเต็มอัตราศึก อาแปะท่าทางดีใจที่ร้านของเขาวันนี้ลูกค้าเยอะดูคึกคัก… เวลาผ่านไปสัก 30 นาที หน่วยเคลื่อนที่ด้วยเสียง ก็ทยอยกันออกจะร้านอาแปะ พวกเขารู้สึกขอบคุณอาแปะที่ให้พวกเขาอ่านหนังสือโดยไม่เก็บตังค์หากแต่ก็เป็นเพียงความคิดเท่านั้นต่างคนต่างหวังเล็กๆว่าเพื่อนคนใดคนหนึ่งจะเอ่ยปากขอบคุณอาแปะแทนพวกเขา ความคึกคักหมดไปจากร้านหนังสือเช่าแล้ว ท็อปเหลียวไปมองที่ร้านหนังสืออีกครั้งเห็นอาแปะยุ่งกับการจัดหนังสือเข้าที่ ในขณะที่ลูกค้าสาวน้อยสองคนหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาจ่ายค่าเช่าจำนวน 10 บาท ท็อปดีใจแทนอาแปะที่มีคนมาเช่าหนังสือแล้วคนแรกในครึ่งชั่วโมงที่เขาเฝ้ามองสังเกตุดู

   …การเดินทางของพวกยังต้องดำเนินต่อไปเพื่อพ่อ แม่ พี่ น้อง ที่รอคอยอยู่(หรือเปล่า)ที่บ้าน พวกเขาเดินทางด้วยเสียงดังก้องถนน บางครั้งมีการเดินกลางถนนเมื่อไร้ซึ่งรถรา ซึ่งลิงคิดว่าเท่สุดๆ หลงก็ยังไม่ยอมน้อยหน้าออกเดินไปยังที่ที่อันตรายที่สุดของถนนนั่นคือ บนเส้นกลางถนนนั่นเอง หลงโชว์เพาวเวอร์ด้วยการเดินขณะที่มีรถวิ่งอยู่ เพื่อนๆต่างส่งเสียงร้องด้วยความชื่นชม ทันใดนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อรถทุกคันหายไปจากท้องถนน ไม่น่าเชื่อ! หลงนั่งลงบนพื้นกลางถนนนั่นเป็นเวลาถึง 3 วินาที เขาทำเอาเพื่อนใจหายใจคว่ำ นายช่างกล้าหาญจริง หลงจึงได้ใจเพื่อนทุกคนไปครอง พวกเขาเดินมาร่วมๆ 30 เมตร ถึงทางโค้งรูปตัวเอส 

   ขรึมนึกขึ้นได้ว่าร้านอาหารตามสั่งตรงหัวมุมนี้ทำมาม่าผัดขี้เมาอร่อยสุดๆ จึงชวนพรรคพวกแวะกินกันที่นี่ พวกเขาสั่งอาหารกันคนละจาน บางคนสั่งมาม่าผัดขี้เมา บางคนสั่งมาม่าผัดซอสมะเขือเทศ จุ๊นกินหมดก่อนพวกจึงสั่งจานที่สอง ตามด้วยโภช และหลง จนแม่ค้าตะโกนด่าว่า “จะสั่งก็น่าจะสั่งทีเดียว รู้ไหมว่าก่อนจะผัดมาม่ามันต้องต้มก่อน เสียเวลา!” ♂♂♂♂♂♂♂